Systematyczność to nuda. Przynajmniej tak myśli większość osób, które wolą działać zrywami – raz dać z siebie 300%, a potem odpoczywać w chaotycznym poczuciu winy. Wydaje się, że to naturalny rytm: inspiracja → zryw → kryzys → wyrzuty sumienia → inspiracja. Problem w tym, że ten model działa równie dobrze, co spóźniający się autobus – niby w końcu przyjedzie, ale ile można stać na przystanku?
No więc jak przekonać się do systematyczności, jeśli do tej pory wydawała się synonimem nudy i przewidywalności? Zamiast rzucać oczywistymi frazesami, spróbujmy podejść do tematu inaczej.
Rutyna kojarzy się z czymś przygnębiającym – jak biurokratyczny koszmar, w którym w kółko robisz to samo. Ale systematyczność to coś innego. To przekształcenie powtarzalnych działań w naturalny proces, który działa bezboleśnie i nie wymaga ciągłego zastanawiania się „co teraz?”.
Zauważ, że najbardziej kreatywni ludzie na świecie mieli swoje schematy działania. Hemingway pisał codziennie rano. Beethoven zaczynał dzień od 60 ziarenek kawy (bo tyle liczył do filiżanki). Steve Jobs nosił codziennie to samo, żeby nie tracić energii na decyzje ubraniowe.
Systematyczność to nie kajdany – to sposób, byś miał więcej energii na rzeczy, które naprawdę się liczą.
Wyobraź sobie, że idziesz na siłownię raz na dwa tygodnie i próbujesz nadrobić cały miesiąc ćwiczeń w jednym podejściu. Oczywiście, że na drugi dzień nie będziesz mógł się ruszyć i stracisz ochotę na kolejne treningi.
To samo dzieje się w pracy. Próby nadrabiania wielkich zaległości w jeden dzień prowadzą do wypalenia. Systematyczność to nie tylko sposób na lepsze wyniki, ale też mechanizm obronny przed zmęczeniem i frustracją.
Każdy dzień zaczynasz z pewną ilością energii, którą można porównać do baterii w telefonie. Jeśli odpalisz wszystkie aplikacje naraz i będziesz działać na maksymalnej jasności ekranu, bateria padnie w połowie dnia.
Ale jeśli nauczysz się zarządzać swoją energią – czyli rozkładać zadania tak, by nie wyczerpywać się od razu – zauważysz, że systematyczność nie męczy. Ona pozwala działać efektywnie bez drastycznych spadków formy.
Jeśli chcesz być systematyczny, musisz znaleźć sposób, by to polubić. Nie chodzi o to, by zmuszać się siłą woli – to działa na krótką metę. Lepiej znaleźć metodę, która sprawia, że systematyczność staje się naturalna i satysfakcjonująca.
Kilka przykładów:
Systematyczność nie polega na przymusie. Chodzi o to, byś znalazł sposób na czerpanie przyjemności z procesu.
Najważniejsze? Nie myśl o systematyczności jak o czymś, co musisz wypracować. Myśl o niej jak o nawyku, który możesz zaprogramować.
To trochę jak wchodzenie do zimnej wody – pierwsze sekundy są nieprzyjemne, ale jeśli wejdziesz regularnie, organizm się przyzwyczaja. Tak samo jest z pracą. Im częściej działasz w sposób systematyczny, tym mniej wysiłku cię to kosztuje.
I nagle okazuje się, że to, co wydawało się nudne i przewidywalne, staje się twoim najlepszym sprzymierzeńcem.